Het gaat echt allejezus snel met de acceptatie van de race ebike.
Vorig jaar was ik in Frankrijk tijdens een proefweekje ebiken (voor REIZEN Magazine) nog een van de eersten in de Alpen. Als ik in spijkerbroek op de Col du Chat (toch 638 m) een zwoegende Franse wielrenner in strak racetenue op hightech-racefiets passeerde, onderwijl pesterig fluitend mijn mail checkend, viel hij van verbazing bijna van zijn fiets.
Hij snapte er geen bal van.
Om hem geen minderwaardigheidscomplex te bezorgen wees ik naar de accu op mijn
fiets en riep: ‘Électrique!’
Hij lachte dan opgelucht en zei:
‘Aha, aha, une pile. L’avenir!’
Zo passeerde ik in Speed 2 talloze stomverbaasde ploeterende oude Poulidors in wielerplunje, op vaak imposant mooie racefietsjes.
Twee maanden terug in Kroatië en Frankrijk kon ik tijdens toers gewoon kiezen tussen een gewone en een e-racefiets.
De zwelling van de pile wordt steeds dunner. Het wordt de komende jaren nog een hele toer om het kaf van het koren te scheiden. Of de mannen van de jongens, zo u wilt.
