Ik was tot de tanden gewapend voor mijn tweede (na 20 jaar) reis naar Israël. Ik verheugde me op de roast bij de douane en de bokkige service van El Al. Dan kom je tenminste thuis met een mooi verhaal. Ja, als hufterigheid een kunstvorm was, dan waren de El Al-ondervragers Rembrandt.
Ik was gereed voor Grill Room Jeruzalem. Tevoren had ik nog even op Skytrax, de site met vliegreviews, gekeken voor wat vooroordeel bevestigende reviews. Dat zat wel snor. De stewardessen waren ‘ongelikt’. De service ‘louzy’. De vloot ‘oud en krakkemikkig’. Het entertainment ‘schraal’.
Er was zelfs een klant die voorstelde El Al in het Amerikaanse strafsysteem op te nemen als tuchtmaatregel: ‘Drie maanden voorwaardelijk en 1 x heen en weer vliegen van NY naar Tel Aviv met El Al’. Alleen het eten aan boord was net als twintig jaar geleden erg goed; bijna tot teleurstelling van menig reviewer. Het viel bitter tegen. Op Schiphol, helemaal achterin Hal 3, ben ik nog nooit zo keurig en kort ondervraagd.‘Heeft u uw koffer zelf ingepakt of bent u getrouwd?’ Joodse humor.
Tijdens de vlucht werd ik bijna overrompeld door de blik van de dienstdoende stewardess met haar Midden-Oosters geciseleerde ogen. ‘And you sir, what can I do for you?’Het eten was goed. Het dienblad werd snel weer opgehaald. Extra koffie voor meneer, het ging maar door. Of ik zat in The Truman Show en had niks door. Of ze meenden het.
In Israël zelf waren de mensen poeslief en ik werd vier keer ongevraagd geholpen. Ik kwam thuis zonder verhaal. Je kunt ook nergens meer op rekenen.